Afscheid nemen, en warm welkom in koud Nederland!

Ha familie, vrienden en bloglezers,

Terwijl ik dit schrijf dwarrelen er kleine witte vlokjes sneeuw langs mijn slaapkamer raam en ben ik alweer bijna 2 weken in Nederland. Dat betekende dus dat ik afscheid moest nemen van Malawi het warme hart van Afrika.
De laatste dagen daar zijn voorbij gevlogen, het afronden van de laatste werkzaamheden en extra genieten van alle lieve mensen die ik heb leren kennen.

Eén van deze laatste dagen ben ik nog op bezoek geweest bij de familie van mijn sponsorkindje en haar tweelingbroertje. Zo ging ik die dag op pad samen met de dominee en matron van het child care center. Het was een uur lopen over de wegen van zand en door de maisvelden. Alberta en Josafat liepen allebei naast mij elk aan een hand, onderweg keek ik vaak even naar die kleine kroeshaartjes, blij dat mijn ouders en ik deze tweeling sponsoren. Af en toe keek Alberta even omhoog en kwam er een verlegen lachje om haar mond, wat ben je een mooi meisje dacht ik en ik moest uitkijken dat er geen tranen kwamen. Na een tijdje kwamen we bij het huisje waar Alberta woonde met haar tante, (zo als jullie kunnen lezen in de blog: Bijzonder nieuws, zijn de ouders van de tweeling overleden) een klein arm huisje/hutje met stenen van modder en een dak van riet, binnen ligt een rieten mat waar ze op zitten en slapen en in de hoek staan wat potten en pannen. Goed kan ik het niet zien allemaal want het is er erg donker. Maar wel zie ik dat deze mensen weinig geld hebben, ik moet dan ook mijn emotionele knop in mijn hoofd even uit zetten. Ik word warm begroet door de tante en andere buurtbewoners, iedereen wil natuurlijk even kijken als er een blanke op bezoek komt. Ik heb wat kleine dingetjes meegebracht, zo geef ik de tante rijst, zeep en een T-shirt. Ook voor Alberta heb ik een kleurboek, wat stickers en een schattig wit knuffeltje, wat is ze verbaasd, voor Josafat heb ik ook wat meegebracht en zo’n stoer ventje als hij al is, ik zie toch een traan over zijn wang lopen, wat zijn ze dankbaar met deze kleine dingen hier kan ik zeker nog wat van leren….. Josafat woont ook bij een tante iets verder op, na ook daar even langs te zijn geweest en de beide tantes verteld te hebben dat het belangrijk is dat de tweeling naar school en de kerk komen zodat ze kunnen leren en eten krijgen, vertrekken we weer richting het child care center, weer een uur lopen door de brandende zon, maar dit bezoek had ik niet willen missen. Mijn zusjes hebben in Nederland armbandjes voor de kinderen gemaakt, trots kijken Alberta en Josafat onderweg steeds naar hun armen, en ik geniet van dit moment.

Ik wil jullie ook nog vertellen over mijn ‘vriendinnetje’ uit Mbulumbuzi, een meisje van 11 jaar, Violet, elke dag dat ze uit school kwam en ik aan het werk was op het child care center, kwam ze even naar mij toe en riep ze hard Hermaaa! Ze kon niet goed Engels, maar ze vroeg toch altijd hoe het met mij ging. In de laatste week had ik een kleinigheidje voor haar meegenomen, een ketting en wat stickers en ze was zo onder de indruk dat het enige wat ze kon zeggen beautiful was. Voordat ik weg ging kreeg ik ook van haar een briefje met allemaal lieve woorden, ze bedankte mij voor onze vriendschap en ze schreef dat ze in de planning had staan om naar Nederland te komen, te schattig toch. Ik ga haar missen of laat ik het anders zeggen ik mis haar nu al. Deze vriendschap zou ik in mijn hart bewaren, ze is één van mijn jongste en liefste vriendinnetjes geworden.

De dag voordat ik weer naar Nederland vertrok heb ik samen met Marieke een spelletjes dag georganiseerd voor de kinderen op het child care center in Mbulumbuzi, we hebben wat oud Hollandse spelletjes bedacht zoals spijkerpoepen, zaklopen, flesgooien en geblinddoekt rondjes lopen. Wat hebben de kinderen er van genoten, al die stralende gezichtjes. En zelfs de leraren waren in hun element en genoten van deze dag.
Op deze dag heb ik ook wat vlechtjes in mijn haar laten invlechten, wel leuk voor als ik straks op Schiphol aankom, de assistent matron is er aardig handig in en in een handomdraai is ze klaar, ze vond het wel lastig want mijn haar vond ze ontzettend lang en zacht, maar het zat er keurig in.
Je bouwt toch een speciale band op met de mensen van de STAFF (medewerkers van het child care center) en zo heeft de hearteacher heerlijke aardappelen voor ons gekookt, ontzettend speciaal, vooral als je weet dat het voor hen erg duur is om te kopen.
Ook kreeg ik een prachtig cadeautje een schilderijtje met ‘Goodbye Herma’ gemaakt met bonen en rijst, creatief hé!
Maar ook aan deze dag kwam een einde, dat betekent afscheid nemen, alle kinderen gingen netjes in rijen zitten in de Dcare, klas bij klas, ze zongen een prachtig afscheid lied en ja hoor… daar kwamen de tranen weer. Voor de laatste keer kreeg ik een handje of een dikke knuffel, de meisjes schoof ik een armbandje om hun hand en de jongens kregen van Marieke een pen. En zo was de middag om gevlogen, maar naar huis.... nee dat gingen de kinderen nog niet, ze bleven maar rondjes draaien op het plein, we bedankten de leraren en medewerkers voor de fijne tijd, er werd voor ons gebeden, en toegesproken met mooie opmerkingen en wensen. Wat was dit een mooie dag!
Toen we weg reden drong het even tot me door dat ik deze kindjes niet snel weer zou zien. Maar ergens was het besef van donderdagmorgen weer in Nederland zijn nog ver weg…

Woensdag stond ik al vroeg naast mijn bed om m’n koffers te pakken, spannend momentje, want zouden alle souvenirs in de koffer passen…. maar dat paste gelukkig.
Na afscheid genomen te hebben van de wachtmannen, huishoudster, directeur en veldwerker van de stichting, ook deze mensen ga je missen, na twee maand fijn met ze samengewerkt te hebben.
We werden naar het vliegveld gebracht en zo zat ik even later in de eerste vlucht naar Kenia, waar we zes uur wachten op de volgende vlucht. De vluchten gingen gelukkig goed en zo lande ik om iets voor 6 uur in de ochtend donderdag op Schiphol. Tjonge wat was het koud toen ik uitstapte, het kan niet missen of ik ben in Nederland aangekomen. Nog even snel naar de wc, tanden poetsen, een Afrikaanse rok aan en dan wil je ook maar één ding en dat is snel naar je familie. Ik moest nog door de douane en mijn koffers op halen maar door de glazen wand zag ik mijn moeder, zusje en broer en schoonzus al staan, van de laatste twee had ik niet verwacht dat ze mee kwamen om mij op te halen, dus een verassing dat ze er waren. Mijn andere zusje zag ik niet staan, jammer dacht ik, maar ze zou wel naar school moeten. Na dat mijn paspoort gekeurd was (ik lijk er naar 2 maand Afrika toch echt nog steeds op) en mijn koffers op het karretje lagen gingen de deuren open, en wie stond daar….. mijn vader! Echt ik was zo verbaasd, wat was het een verassing dat hij ook mee was gekomen om mij op te halen. Ik moest (zoals jullie inmiddels al van mijn gewend zijn) weer flink huilen. Wat was ik blij dat mijn hele gezin mij op kwam halen, want ook mijn zusje die ik eerst niet zag was van de partij. Wat een lieverds vinden jullie niet, dat ze mij zo vroeg op kwamen halen. Nadat ik iedereen een flinke knuffel heb gegeven moest ik afscheid nemen van mijn lieve, gezellige en ervaren reisgenoot Marieke, wat hebben we een fijne tijd gehad, en veel dankbaar werk kunnen doen en genoten van alle mooie momenten, toch gek dat je elkaar na 2 maand elke dag meegemaakt te hebben opeens ‘niet meer ziet’ maar we spreken snel een keertje af, dat weet ik zeker!
Op mijn slippers maar met dikke winterjas en sjaal liep ik naar de auto, na lekker een broodje ham en een krentebol (wat had ik daar zin in) gegeten te hebben gingen we richting huis, waar een mooi spandoek met welkom thuis hing, binnen hingen ballonen en stond een prachtige bos tulpen, een warm welkom in het koude Nederland. Toen besefte ik even hoe erg ik thuis gemist had, gelukkig waren we deze donderdag de hele dag samen en genoot ik om iedereen weer om mij heen te hebben, ’s avonds lag ik ontzettend moe maar dankbaar en gelukkig op bed, het duurde ook maar even en ik was naar dromenland vertrokken.

En nu naar twee weken kijk ik terug op een mooie reis naar Afrika, waar ik naartoe ben geweest voor de stichting Timotheos. Een grote droom die uit is gekomen, en als ik nu foto’s kijk kan ik bijna niet geloven dat ik daar echt tussen al die donkere kindertjes en studenten aan het werk ben geweest. Als ik deze reis in een paar woorden moest beschrijven zou ik beginnen met dankbaar: niet alleen het werk wat ik heb mogen doen maar ook dat God voor ons allen gezorgd heeft in Malawi maar ook voor iedereen waarvan ik houd in Nederland.
Ook zou ik zeggen ervaring: dit had niet willen missen en heeft mij anders tegen dingen aan doen kijken, of ik veranderd ben.. in sommige dingen denk ik wel. En ik heb ontzettend genoten: van alle mensen, de natuur en het werk.
Malawi heeft voor altijd een plekje in mijn hart gekregen, en wie weet ga ik ooit nog eens terug!

Nu begint het Nederlandse ritme weer, en ga ik weer beginnen in de kraamzorg en wacht ik in spanning af tot dat ik word gebeld dat er weer een baby’tje word geboren.
En terwijl ik wacht kijk ik elke dag wat foto’s terug met een heerlijk bakje koffie aan de keukentafel.

Dit was het dan, ik hoop dat jullie genoten hebben van mijn blog!
Ik wil jullie allemaal bedanken voor jullie steun en lieve berichtjes en wie weet tot snel!

Lieve groetjes, nu vanuit Nederland, Herma

P.S. op de hoogte blijven van het werk van stichting Timotheos? Kijk op de site: http://www.timotheos.nl